«اصلاحطلبان به روحانی مانند ساندیسی نگاه میکنند که تا زمانی که آخرین قطره ممکن در او را میک نزنند، لوله ساندیس را از آن بیرون نخواهند کشید»؛ این عین عباراتی است که در صفحه اول روزنامه کیهان درج شده است. ما نیز با الگوگیری از این نگاه دقیق سعی کردیم سایر قضایا را نیز باز کنیم:
رایدهندگان حوزه انتخابیه تهران به اصلاحات مانند چیپسی نگاه میکنند که یک بسته دارد به چه بزرگی، ولی وقتی آن را باز میکنید میبینید تنها دو دانه چیپس در ته آن قرار دارد و بقیهاش هوا است.
جمنا به قالیباف مانند سوپی نگاه میکند که هرگز غذا نخواهد بود، حتی اگر مرغ و قارچ و نخودفرنگی هم داشته باشد.
مجلس به استیضاح مانند تخممرغی نگاه میکند که هر وقت شام نداشتیم، سراغ آن میرویم.
احمدینژاد به منابع کشور مانند ساقهطلایی کِرِمداری نگاه میکند که وسطش را باز میکنید، کرمش را میخورید و بیسکوییت خشکش را باقی میگذارید.
مردم به روسیه مانند کسی نگاه میکنند که وقتی املت درست میکنید، میگوید من فقط یک لقمه برمیدارم، اما در فاصلهای که شما میروید شیشه ترشی را بیاورید، تمام آن را خورده است.
مسئولان به پست و منصب مانند سسی نگاه میکنند که میزان لذت از غذای زندگی را به اوج خودش میرساند.
دولتیها به مطالبات مردم مانند بلالی نگاه میکنند که باید آن را در آبنمک خواباند.
نعمتزاده (و معادلهای او در جناح مقابلش) به خودش در گذر سالها مانند پیتزایی نگاه میکند که در یخچال قرار گرفته و خوشمزهتر شده است.
اصولگرایان به قانون اساسی مانند جعفریای نگاه میکنند که فقط دو برگش را باید تزیین غذا گذاشت.
روحانی به نوبخت، واعظی و نهاوندیان مانند چیپس، ماست و دلستری نگاه میکنند که فوتبال بدون آن مزه نمیدهد.
و در نهایت برخی به مملکت مانند رانی هلویی نگاه میکنند که تمام شده و فقط یک قطعه کوچک پالپ در ته آن مانده و تا زمانی که قوطی را به طور کامل پاره نکنند و آن یک قطعه پالپ را نخورند، بیخیال نخواهند شد.
* تیتر برگرفته از روزنامه کیهان است
انتهای پیام/ روزنامه طنز بی قانون (ضمیمه طنز روزنامه قانون)