به گزارش «تابناک»، اینترنت کاری کرده که فرستادن یک پیام، از شکل فیزیکی خودش در آمده و با ده برابر سرعتی انجام شود که نامههای قرن بیستم به مقصد میرسیدند؛ فضای سازنده ای در عصر ارتباطات که البته به دو نوع داخلی و بین المللی تقسیم می شود.
در ادامه تلاش می شود تا به تفات این دو نوع اینترنت اشاره شود:
در چهل سال گذشته، سیستم جهانی ارتباط از راه دور (global telecommunications) و فراهمکنندگان خدمات اینترنتی (Internet Service Providers یا ISP ها) ساختاری بسیار گسترده برای ارتباط ساختهاند که شهرها و کشورهای مختلف از طریق آن، به هم وصل میشوند. اینترنت بینالملل، برای لجستیک جهانی، برق، گاز، آب، دولت، ساخت و سازهای بزرگ، فروش و… ضروری است. اما این سرویسدهندگان کجا مستقر هستند؟ نتایج تحقیقات نشان میدهد که شانزده کمپانی (که در هفت کشور مختلف قرار دارند) مرکز شبکه اینترنت بینالملل هستند که هر کدام مسئول کمی بیش از یک درصد اتصالات آن هستند. شرکت Level ۳ Communications در ایالات متحده، مرکز این شبکه است. شاید برایتان جالب باشد که بدانید شرکتهای آمریکایی، صاحب بیش از چهل درصد لینکها در جهان هم هستند.
شاید این سوال برای شما هم پیش آمده باشد که “اینترنت چطور کار میکند؟ ”. اینترنت بینالملل، در واقع یک شبکه خیلی بزرگ از کامپیوترهای اختصاصی است که روتِر یا router نام دارد. کار هر روتر، اطلاع از شیوه جابجایی بستههای کوچک اطلاعات از مبدا به مقصد است. هر بسته، تا رسیدن به مقصد نهاییاش میتواند از چندین روتر رد شود. به بستههای جابجا شونده بین مقاصد مختلف هاپ (hop) میگویند. اولین روترهای اینترنت، در سال اختراع این شبکه یعنی ۱۹۶۹ تنها چهار کامپیوتر بودند، اما این روزها میلیونها کامپیوتر در سر تا سر جهان میزبان شبکه هستند. فناوری که اینترنت بینالملل یا شبکه جهانی برای انتقال پیام استفاده میکند، یک فناوری ساده است که نزدیک به صد و چند سال پیش به وجود آمده: فیبر نوری. فیبرهای نوری یا همان کابلها این روزها از طریق خشکی و دریا، به نقاط زیادی از جهان کشیده شدهاند تا مردم همه قارهها بتوانند به این شبکه دسترسی داشته باشند.
بعضی از اپراتورهای اینترنت در کشورمان، هزینههای ترافیک داخلی و ترافیک خارجی را تفکیک کردهاند و قیمتهای متفاوتی برای این خدمات دریافت میکنند. سایتهایی که روی سرورهای داخلی اجرا شدهاند (مثل خبرگزاریها، سایتهای بانکی، سایت مدارس و دانشگاهها، شبکههای اجتماعی ایرانی و…) سایتهای داخلی هستند و سایتها و اپلیکیشنهایی روی سرور خارجی، ترافیک خارجی محسوب میشود.
چند سالی هست که سازمان مخابرات ایران اعلام کرده است هزینه ترافیک در سایتهای داخلی، کمتر از سایتهای خارجی خواهد بود.
در همین راستا سازمان تنظیم مقررات دویست سایت پربازدید ایرانی را مشخص کرد و با تفکیک آنها، هزینه اینترنت مصرفی کاربران را کاهش داد. با اجرای این قوانین، کاربران علاوه بر پرداخت هزینه کمتر نسبت به اینترنت بینالملل سرعت دسترسی و دانلود بالاتر را هم تجربه میکنند.
ترافیک داخلی مربوط به سایتها و پیام رسانهایی است که سرور آن در داخل ایران وجود دارد. برای مثال سرورهای شبکه اجتماعی اینستاگرام، خارج از ایران است؛ بنابراین ترافیک داخلی به آن تعلق نمیگیرد و با ترافیک بین المللی محاسبه میشود. شایان ذکر است که ترافیک بین الملل دوبرابر ترافیک داخلی است.
از ابتدای قرن بیست و یکم، دسترسی کاربران در کشورهای مختلف به اینترنت بینالملل چند برابر شده. برای مثال در سال ۲۰۰۰ در قاره آفریقا، تنها ۲% مردم به اینترنت دسترسی داشتند، این آمار در سال ۲۰۱۹ به ۲۸.۲% رسیده. توجه داشته باشید که بیشتر بخشهای آفریقا شهرنشین نیست. در کشوری مثل ایالات متحده آمریکا، همین آمار از ۳۶% در سال ۲۰۰۰ به ۷۷.۲% رسیده. همین آمارها، به ما میگویند که نقش شبکه اینترنت بینالملل در زندگی بشر و البته ارتباطات مهم سیاسی و اجتماعی روز به روز بیشتر میشود (شاید حتی بیشتر از چیزی که امروز تجربه میکنیم) و ارتقا کیفیت، سرعت و محتوای اینترنت نیاز به تعداد زیادی متخصص دارد. اینترنت آینده، دهها برابر بهتر از امروز است!
برخی از کاربران تصور این را دارند که طرحهای خود نامحدود است در حالی که اینطور نیست. تعرفههای جدید با عنوان غیر حجمی به کاربران ارائه خواهد شد. سرویسهای غیر حجمی به این معناست که ارتباط اینترنتی شما وابسته به حجم نیست و شما پس از مصرف ترافیکهای منصفانه هم می توانید از اینترنت استفاده کنید، اما به جای قطع اینترنت با کندی سرعت مواجه خواهید شد که جهت رفع آن باید ترافیک جداگانه خریداری کنید
منبع: سایت صفر و یک