ولادت با برکت حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام در ۱۳ رجب است. یکی از فضائل خاصه حضرت امیرالمومنین علی سلام الله علیه این است که ولادت آن حضرت در داخل کعبه و در خانه خدا اتفاق افتاده است و این جریان از اختصاصات آن حضرت است و در تاریخ بشریت سابقه نداشته و بعد از آن نیز تکرار نشده است.
پدر علی علیه السلام، حضرت ابوطالب علیه السلام عمو و کفیل پیامبر و مومن آل قریش است که متاسفانه کمتر به مقام و عظمت وی پرداخته میشود.
مادر امیرالمومنین، فاطمه بنت اسد سلام الله علیها است که پیامبر همچون مادر خویش ایشان را دوست میداشت و به وی بسیار احترام مینمود.
هزاران کتاب در فضیلت علی علیه السلام نگاشته شده و بسیاری از علما از مقام و جایگاه امیرالمومنین سخن گفته اند، ولی همگی اعتراف دارند که به اندازه نمیاز دریای وجود ایشان را نشناخته اند لذا صحبت و نوشتن از مقام ایشان کاری بسیار سخت است و شاید یکی از دلایلش به تعبیر شهید مطهری این است که علی علیه السلام جامع اضداد بود یعنی در عین اینکه در اوج مهربانی و شفقت بود جنگجویی بی همتا و حیدر کرار بود.
کسی مانند علی علیه السلام نمیتوانست ادیب باشد و در اوج فصاحت و بلاغت سخن بگوید و کسی به اندازه علی علیه السلام مرد اجرای عدالت نبود و پیامبر در مورد ایشان فرمود علی مع الحق و الحق مع علی.
علی علیه السلام آنقدر در اوج عظمت است که حتی افرادی از دیگر ادیان سر تعظیم و خضوع مقابل ایشان فرود میآورند که نمونه اش جُرج جرداق مسیحی است که میگوید بارها نهج البلاغه علی را خوانده است و شیفته کلام وی شده است.
در ایران اسلامی ۱۳ رجب و روز ولادت امیرالمومنین علیه السلام را روز پدر نامیدند چه تعبیر با مسمایی که ریشه روایی هم دارد چرا که باز پیامبر اکرم فرمودند أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّة یعنی من و علی دو پدر این امت هستیم. پ
دری که سراسر نور است و نماد جلال و جمال الهی. همان طور که بیان شد در مقام علی علیه السلام علما هزاران کتابها نوشته اند و شعرا چه شعرهایی سروده اند و در پایان این نوشتار تمسک میکنیم به این بیت زیبای شهریار شاعر نامدار کشورمان در وصف امیر المومنین که سروده است:
نه بشر توانمش خواند نه خدا توانمش گفت
متحیرم چه نامم شَه مُلک لا فتی را