به هر حال در این عصر نیز عده ای صبح به صبح از خواب که بیدار شدند، طبق عادت به دکه روزنامه فروشی می روند و روزنامه مورد علاقه خود را خریداری می کنند.در کنار آن روزنامه ها هم در راستای رسالت های خود به اطلاع رسانی و تحلیل در فضای رسانه ای موجود می پردازند.
«پیکاسو» هرچقدر هم بزرگ، هیچگاه جای «مرگ بر آمریکا» را نمی گیرد. این حرف مردم تهران است وقتی شهرداری پایتخت تلاش کرد تا آثار هنری بزرگان جهان را جایگزین بیلبوردها و شعارنوشته های مخالفان رابطه باآمریکا کند. «مرگ بر آمریکا» نه یک شعار که جهاد اکبر است برای این جماعت که به درست یا غلط نمی خواهند«آرمان» و «اعتقاد»شان را با هیچ تحریم و فتنه ای تاخت بزنند. «این شعار پاک نمی شود.» این را روزنامه گاردین انگلیس از لابه لای گفته های رهبر معظم انقلاب در دیدار روز سه شنبه با دانش آموزان فهمید و تیتر کرد. گاردین نوشت :«ایران روشن ساخت که شعار مرگ بر آمریکا به سیاست‌های ایالات متحده اشاره دارد» و رسانه انگلیسی درست فهمیده است: «از اجتماعات مدارس گرفته تا نمازهای جمعه و بیلبوردهای موجود در سطح شهرها؛ یک شعار همچنان در همه جای ایران حضور دارد: «مرگ بر آمریکا».» این شعار به این
زودی ها از واژگان سیاسی جمهوری اسلامی حذف نخواهد شد. مخالفان رابطه با آمریکا، حرف رهبرشان را اینگونه تفسیر می کنند؛ شعار مرگ بر آمریکا شعار علیه روح حاکم و هویت آمریکایی است. هویتی که با ظلم
آمیخته شده است. اینجا کسی با ملت آمریکا، کاری ندارد .
«مرگ بر آمریکا» شعارِ همیشه مردم ما و واکنش آنها به دشمنی های آمریکا علیه ایران بوده، اما در روزها و مقاطعی از سال هم بوده که این شعار، پررنگ تر و بیشتر از همیشه شنیده شده است. مثل دیروزی که ایران به خروش آمده بود تا بگوید با «برجام» و بی برجام، راه مبارزه با استکبار ادامه دارد.
■■■
و مگر می شود حرف از استکبارستیزی باشد و «اصفهان» سهمی نداشته باشد؟ اصفهانی که در راه همین آرمان، هزاران پاره تن خود را در روزهای پر تب و تاب و التهاب انقلاب و پس از انقلاب در روزهای خون و حماسه از دست داد و به شهرشهیدان خدا شهره شد. شهری که همیشه پیشقدم بوده است. از روزگار «مرگ بر شاه» گفتن تاروزهایی که جوانانشان را درون تابوت هایی که بوی باروت می داد روی شانه می گرفتند و «صدام یزید کافر» را لعن می کردند تا ... تا همه این 37 سالی که «مرگ بر آمریکا»، شاه کلید اقتدارشان در دنیا بود.اصفهان قبل از 13 آبان، در تب و تاب استکبارستیزی بود. تشکیل کمپین های مختلف و برگزاری آئین ها و مراسم بسیاری که هدف همه شان یکی بود:« مرگ بر آمریکا».
یکی از این مراسم در «گلستان شهدا» برگزار شد. وعده گاه جوانان این شهر و خانواده های شهدا. این بار دانش آموزان، میهمان شهدا بودند و به استماع سخنان سخنران نشسته بودند. سخنرانی که سیاست هایتخاصم آمیز آمریکا علیه ایران را برای نسلی که هیچ خاطره ای از انقلاب و جنگ ندارد، یادآور می شد.
بی خاطره اما می شد فهمید آقای سخنران پربیراه نمی گوید. او از همین چندی قبل هم گفت که مهاجران الی ا... منا در بن بست 204 نفس های آخرشان را کشیدند و احرام خون بستند و در آمریکا موافقان و مخالفان حمایت از سگ و گربه ها، مشغول رایزنی و تبادل نظر درباره حیوانات بودند و نه محکوم کردند و نه تسلیت گفتند. بیرون از خیمه حسینی گلستان شهدا، جمع زیادی از جوانان کنار مزار شهدا نشسته اندو خلوت کرده اند. چند جوان مشکی پوش هم که در کنار مزار شهید «مسلم خیزاب» که شب اول محرم در سوریه و در جنگ با تکفیری ها به شهادت رسید و به جمع شهیدان مدافع حرم پیوست، نشسته اند و سر به روی زانو گذاشته و غرق در خلوت خود هستند. صدای آشنایی به گوش می رسد: «از زمزم اشک است، شور مدام ما، احرام خون بستیم از ظهر عاشورا ... در رمی شیطانیم، با مرگ بر آمریکا» صدای «میثم مطیعی» است. صدایی که بچه های حزب اللهی با آن جان تازه می گیرند. این را «محسن» می گوید که در آن جمع حضور دارد: « ما هروقت نوحه های حماسی آقامیثم را گوش می دهیم، کیف می کنیم. آقای مطیعی ، آهنگران نسل است.»
نزدیک های غروب است. دانش آموزان پس از پایان مراسم و قبل از بازگشت به اتوبوس، به زیارت قبور شهدا می روند. دسته دسته برای سلفی گرفتن با مزار شهدا جمع می شوند. یکی از میان جمع با اشاره با پرچم بزرگی که آنجا نصب شده می گوید : «بچه ها بیایید با مرگ بر
آمریکا سلفی بگیریم .» خانم میانسالی رد می شود . سراغ قبر «یوشع نبی(ع)» را می گیرد. می گویم انتهای گلستان، روبه روی مسجد ، مزار یوشع(ع) مشخص است . نگاهی به دخترکانی که با ذوق و شوق سلفی مرگ بر آمریکا می گیرند می اندازد و می پرسد:«با مرگ بر آمریکا به کجا رسیدیم؟» خانمی که نزدیکی ما ایستاده ، جواب می دهد : « با مرگ بر آمریکا نگفتن به کجا می رسیم؟ آنها که برده آمریکا شدند، به کجا رسیدند؟ قذافی که نوکر بی جیره و مواجبشان بود یا این طرف که پادشاه مصر بود( حسنی مبارک را می گوید) الان کجا هستند؟ افغانستان و عراق روزگارشان چه شکلی است؟ اینها شاهدهای خوبی نیستند؟» خانم میانسال ترجیح می دهد بی خیال ادامه بحث شود...
از گلستان خارج می شویم. مسیر بعدی «مسجدسید» است و آئین «مرگ بر آمریکا» که میهمانان سرشناسی چون رحیم پورازغدی و پناهیان و صدیقی دارد. هوا سرد است. جلوی مسجد، بوی خوش اسپند می آید.کسی نمی داند میهمان برنامه کدامیک از چهره هایی است که نامشان در اطلاعیه آمده است. پناهیان یا پورازغدی؟ این سئوال را از چندین نفر می پرسیم و هیچ کس پاسخ را نمی داند! کمی بعد مجری مراسم اعلام می کند که یک میهمان «عرب» خواهیم داشت؛ حجت‌الاسلام و المسلمین عبدا... الدقاق نماینده رهبر شیعیان بحرین. اگر مجری نگفته بود که میهمان مراسم از بحرین آمده، کسی باورش نمی شد الدقاق ایرانی نباشد با تسلط خوب و روانی که به زبان فارسی داشت. الدقاق بیشتر از برخی خودی ها در ایران، دلواپس رابطه با آمریکاست و دلیل هم دارد : « کشورهایی که با آمریکا رابطه دارند مانند نظام بحرین تاکنون ضربه‌های زیادی خوردند، زمانی که نظام آل خلیفه به انگلیس و آمریکا رفت و با آنان مذاکره کرد و به توافق رسید پایگاه نظامی پنجم آمریکا در خاورمیانه در بحرین شکل گرفت و اکنون آمریکا نفوذ اطلاعاتی، نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در بحرین دارد.» سخنرانی که تمام می شود، مجری می آید و خبر می دهد که در شب های آینده میزبان پورازغدی و پناهیان خواهیم بود. شبستان مسجد کم کم شلوغ شده است. ربانی می اید برای نوحه خوانی. چراغ ها خاموش می شود و صدای اشک می آید. این اشک، پیش زمینه مبارزه با ظلم است. این را «امام(ع)» همامی یاد داد که خودش هزار و اندی سال قبل برای مبارزه با ظلم، تمام هستی اش را قربانی در راه خدا کرد. همان امامی که این روزها که نه ...تمام سال و تمام عمر برایش اشک می ریزیم .