نسل جدید جنگ ها «بیشتر پدافندی و کمتر آفندی» است و مزدوران، خرابکاران و گروه های تکفیری ابزار اصلی این استراتژی محسوب می شوند.قدر مسلّم امروز اینها به مثابه یک پاشنه آشیل، اهداف استعماری حامیان خود را دنبال می نمایند.
اما از منظری دیگر، این نمایندگان استیجاری ابرقدرت ها، متحدان غیر قابل اعتمادی هستند به ویژه آنکه هر چه از روزهای تاسیس خود فاصله می گیرند استقلال مالی بیشتری می یابند و میل آنها به تمکین به اهداف و برنامه های از پیش طراحی شده کاهش می یابد زیرا با وجود اتباعی از ملیت ها و نژاد های مختلف و با دیدگاه های گوناگون، بیشترین ناهمگنی در طول زمان در آنها پدیدار شده و چرخش استراتژیک این بدیل قدرت های استکباری می تواند عملیات پیروزمندانه آنها را به کام موسسین تلخ نماید و ممکن است هر روز که از عمر آنها می گذرد میل به استقلالِ در عمل قوت گیرد.
بنابراین تلقی محدود بودن این گروه ها درون کشورِ هدف ساده اندیشانه است زیرا آنها اهداف خارجی را نیز در دستور کار خود دارند که بدون هماهنگی با حامیان آنها انجام می شود.
با این مقدمه زوایای عملیات تروریستی 22 آبان (13 نوامبر) و در نهایت تصمیمات آتی دولت اولاند تشریح و تحلیل می گردد:
1- در منطقه غرب آسیا- که اصطلاح صحیح تر نسبت به خاورمیانه است - راهبرد درگیری غیر مستقیم و توسل به هم پیمانان دولتیِ جنگ های نیابتی کم تر موفق، و هم پیمانان غیر دولتی - با توجه به وقایع کنونی و نیز میل به چرخش استراتژیک آنها در آینده - پر خطر و امید به موفقیت آن بسیار کمتر است لذا حضور فرامرزی خودِ ابرقدرت ها در بطن معادلات این قسمت از کره خاکی ضروری می نماید.
2- باید حرکت ناو هواپیما بر شارل دوگل فرانسه به سوی دریای مدیترانه جهت شرکت در عملیات ضد داعش در سوریه و عراق را از نشانه های نزدیکی به وقوع لشکر کشی اروپایی به خاورمیانه و اتخاذ مدیریت بی واسطه بحران های این منطقه تفسیر نمود.
اعزام هیات های پارلمانی از سوی انگلستان به پایتخت سایر دولت ها برای پی ریزی ائتلافی جدید یا شاید بزرگ تر علیه داعش و با نیّت عرض اندام این کشور یا بیم از تبدیل شدن این گروه ها به آلت دست برخی رقبا نیز از همین زاویه قابل تحلیل است.
به عبارت دیگر، بازیابی ابرقدرتی دوران استعمار کهن و کمرنگ نمودن حضور امریکا در مناطق مختلف و در نهایت پیگیری طرح تجزیه برخی از کشور های خاورمیانه - اینبار به رهبری دولت های قدرتمند قاره سبز- می تواند قسمتی از پازل این غائله باشد که تلاش می کند با بهره گیری از ائتلافی اروپایی به رهبری فرانسه و انگلیس و احتمالا همراهی آلمان، نقشه ای برای برون رفت اروپا از سیطره سیاسی ایالات متحده امریکا و خاتمه دادن به زعامت او طراحی نماید.
3- در دیدگاه ناظرانی که بر تعمدی بودن این اتفاق تاکید دارند؛ متوقف ساختن روند قدرت یابی ائتلاف چهارگانه ایران، روسیه، عراق و سوریه در غرب آسیا نیز از دلایل بهانه قرار دادن این حادثه در جهت ورود به این منطقه است.
ذکر این نکته ضروری است که نباید تلاش فرانسه در احیا و بازیابی نقش کد خدایی خود در افریقا را نادیده گرفت زیرا این قاره یکی از پایلوت های صدور تروریسم است.
4- در حالی که جنبش هایی از جنس اسلام دوستی مجدّانه برنامه های خود را در باب ترویج اسلام و معرفی ماهیت صلح جوی آن به جهانیان پیگیری می کرد، این اتفاقات به گونه ای رقم خورد تا بار دیگر اسلام به عنوان نوک پیکان اتهام ، آماج ناجوانمردانه ترین تخریب ها قرار گیرد که ترمیم این بد اندیشی ها نیازمند سپری شدن زمانی طولانی است هر چند که اولاند اعلام نمود «عاملان وقایع تروریستی پاریس نماینده هیچ تمدنی نیستند».
5- حدود 10 درصد جمعیت فرانسه را مسلمانان تشکیل می دهند. هر چند مقامات سیاسی این کشور در ظاهر بر نسبت ندادن این اقدامات به مسلمانان اذعان دارند اما همسان کردن دیدگاه ها امری نزدیک به محال است و برخی سهواً یا عمداً به اسلام هراسی دامن می زنند و اگر در آینده این عملیات تروریستی تکرار شود، موج بیگانه ستیزی تشدید می یابد و تبعات داخلی ناخوشایندی به دنبال خواهد داشت.
نتیجه اینکه ؛ با توجه به ماهیت تروریستی داعش ، این حادثه نشان داد در آینده ، عملیات انتحاری و آتش گشودن به روی اتباع کشور های حامی تروریسم توسط داعش و امثال آن محتمل است.
امروز دولت های غربی به رهبری امریکا و در غیاب کمونیسم، سناریوی اسلام هراسی را کلید زده اند تا حضور نظامی و مداخله سیاسی خود را در تمامی نقاط جهان توجیه نمایند و همین امر موجب تشدید بدبینی و نفرت و در نهایت جذب بیشتر جوانان این کشورها به گروه های تروریستی شده ، به نحوی که اکنون آثار آن اتباع خودشان را در معرض خطر قرار داده است.
تروریسم زائیده شرایط فعلی خاورمیانه و جهان نیست و باید ریشه آن را در گذشته های دور – به ویژه بعد از جنگ جهانی دوم ÷- جستجو کرد. مع الوصف نوشدارو های مقطعی، عجولانه و منفعت طلبانه علاج آن نبوده و مادامی که یک اجماع بین المللی درخصوص تروریسم حاصل نشود، نه تنها غرب آسیا که هیچ نقطه ای از خطرات آن مصون نمی باشد.
رهبر معظم انقلاب هم در بخشی از دومین نامه خود به جوانان غربی فرمودند « تا زمانی که معیار های دوگانه بر سیاست غرب مسلط باشد، و تا زمانی که تروریسم در نگاه حامیان قدرتمندش به انواع خوب و بد تقسیم شود، و تا روزی که منافع دولت ها بر ارزش های انسانی و اخلاقی ترجیح داده شود، نباید ریشه های خشونت را در جای دیگر جستجو کرد».
به نظر می رسد اگر این حادثه را ساخته و پرداخته دولت پاریس و 11 سپتامبری دیگر برای حضور فرامرزی فرانسه و دوستان هم کیش آن بدانیم، همین اندازه خود زنی کافی است و تا سالها اجازه هر نوع ماجراجویی را صادر می نماید و فرانسوا اولاند می تواند همچون قابله ای بی رحم بعد از امریکا اما در منطقه ای دورتر از مرزهای اروپا و در پی علاج این درد زایمان برآید.
البته مطالب پیش گفته تنها گمانه های احتمالی از وضعیت پیش روست زیرا از ابتدا پیدا بود موج مهاجرت ناشی از جنگ نمی تواند بدون وقوع حوادثی اینچنینی باشد لذا نمی توان تعمّدی بودن این رویداد و سیاه نمایی و توسل به آن به عنوان بهانه حضور فرامرزی دولت های اروپایی را با قطعیت اعلام نمود.
اظهارات دولتمردان فرانسه غالباً حاکی از تائید گروه های تروریستی و سرپوش گذاشتن بر اقدامات ضد انسانی آنها در خارج از جغرافیای اروپا است بنابراین باید اذعان کرد علی رغم جریحه دار شدن دولت و ملت فرانسه از این حملات، استراتژی حذف داعش جایی در سیاست های راهبردی این دولت ندارد و گروه های تکفیری تا زمان پیدا شدن گزینه بهتر همچنان دستمایه نیل به اهداف استعماری خواهند بود و سیاست پاریس، لندن، واشنگتن و متحدان آنها همیشه بر جایگزین نمودن یک گروه تکفیری با دیگری یا تغییر محل ماموریت و نه مبارزه و از بین بردن آنهاست و این حادثه تنها موجب نوعی چرخش در روش و نه در رفتار این دولت ها نسبت به این گروه ها خواهد شد
