طرح لایحه ی منطقه آزاد مهران در صحن علنی مجلس، انگیزه ای شد که در یک صبح سرد پاییزی راهی بهارستان شوم که شاید در یک روز تاریخی از نزدیک شاهد پیروزی ارزشمندی برای مردمان دیارم باشم.
صبح سه شنبه شانزدهم آذرماه راهی میدان بهارستان شدم. در طول مسیر ذهنم درگیر اتفاقات پیش رو بود، فکر کردن به یک روز تاریخی، به اینکه احتمالاً امروز روز ایلامی هاست و حتماً شاهد حضور همشهریان و مسئولان استان در مجلس خواهم بود، به اینکه چگونه از لحظه لحظه ی این روز تاریخی و اتفاقات پیرامونش بنویسم. در ذهنم به تیتر خبر فکر می کردم:
«مهران دوباره آزاد شد»، «شمیمی از بهارستان تراوید» یا ....
غرق در این افکار بودم که به مجلس رسیدم، در ورودی درب شماره یک، حضور تعدادی از معلمان نهضت سوادآموزی که از گرگان آمده بودند و پلاکاردهایی در خصوص مطالباتشان برای تبدیل وضعیت در دست داشتند، قابل توجه بود و اینکه حضورشان در این سرما تا چه حد می توانست نظر نمایندگانی که در گرمای ساختمان هرمی نشسته اند را جلب کند، معلوم نبود!!!!
به هرحال خودم را به درب شماره ی چهار رسانده، کمی به اطراف نگاه کردم اما هیچکدام از همشهریان را آن اطراف ندیدم، پس از تحویل وسایل، خواستم که اجازه دهند تعدادی از ویژه نامه های مهران را که همراه داشتم را داخل ببرم. اما ماموران حراست مخالفت کردند که ورود نشریه به صحن بدون هماهنگی ممنوع است، پس از ارائه ی توضیحاتی و نشان دادن محتوا، با شنیدن نام مهران، نظرشان عوض شد، چرا که این روزها دیگر نام مهران برای هیچ هموطنی ناآشنا نیست و اینجا بود که بیشتر به عظمت مردمان دیارم پی بردم که تا همین چند روز پیش که پذیرای زائران حسینی از سراسر کشور بوده اند، چقدر مهربانی کرده اند که دیگر آوازه ی بزرگی شان در ذهن همه ماندگار شده است. اجازه دادند مجله ها را با خود ببرم. سریعاً خود را به صحن علنی رسانده و ویژه نامه را تحویل یکی از نمایندگان استان دادم تا به نمایندگان برسانند.
به طبقه ی بالا و سکوی تماشاگران که رسیدم به جز خبرنگاران کسی آنجا نبود.
نمایندگان در حال بحث در خصوص لایحه ی انتصاب مدیران بودند و آنچه که بیش از هر چیزی نمایان بود، رفت و آمدهای زیاد و سروصداهای بخشی از نمایندگان، بی توجه به مباحثی بود که در حال بیان بود، تقریباً می توان گفت یک بخش از نمایندگان در صندلی های خودشان مستقر نبودند و فقط هنگامی که اعلام رای گیری می شد، همه بر سر میزهایشان حاضر شده و رای شان را می دادند و برمی گشتند. با این وجود بازهم در هر بار رای گیری حدود 20 نفر بدون رای یا ممتنع اعلام می شد، ضمن اینکه هر بار تابلوی تعداد حاضران بین تعداد 202 تا 195 نفر در نوسان بود.... بخشی دیگر هم که در صندلی هایشان مستقر بودند، سرگرم کارکردن با تبلت ها و گوشی های موبایلشان بودند یا در حال مکالمه تلفنی...
شاید به جرات بتوان گفت تنها تعداد معدودی از آنها به صورت جدی پیگیر و شنونده ی دقیق بحث ها بودند و مشارکت فعال داشتند.
با خودم فکر می کردم که کاش در فضایی که قرار است قانون تصویب شود، قانونی بگذارند که خود قانون گزارن هم نظم را رعایت کنند و اینکه چرا استفاده از تلفن همراه در صحن آزاد است، برایم سوالی است بی پاسخ...
با خودم فکر کردم که واقعاً چه میزان از نمایندگان این جلسات را جدی گرفته و واقف به رسالت سنگینشان هستند که هر رای آنها چقدر در سرنوشت کشور مهم است.
در این میان بیشترین نگاه من پیگیر نمایندگان استان (احمدی، شوهانی و علی محمدی) بود که مرتب در حال تغییر مکان و صحبت و رایزنی با دیگران بودند که در این بین عمران علی محمدی که قرار بود در مقام دفاع از لایحه ی منطقه آزاد مهران به سخنرانی بپردازد، بیشتر در صندلی اش مستقر بود و در حال خواندن و ویرایش متن سخنرانی اش بود و هر از چندگاهی که نمایندگان از کنارش رد می شدند با آنها رایزنی کرده و یکی از ویژه نامه های مهران را به ایشان تقدیم می کرد، به حدی که پس از مدتی از نمای بالا ویژه نامه های قرمز رنگ مهران به شکل دل انگیزی بر روی میزها خودنمایی می کرد.
ساعت از نه گذشت و همچنان نمایندگان در حال بحث در خصوص لایحه ی انتصاب مدیران بودند و همچنان سکوهای خالی تماشاگران صحن و امیدی از دیدار ایلامی ها که به ناامیدی تبدیل می شد.
حدود ساعت 30/9 بود که شاهد ورود تعدادی از دانشجویان بودیم که به مناسبت روز دانشجو حضور یافته بودند، در روزی که هربار شروع نطق نمایندگان با تبریک این روز به دانشجویان و درخواستشان برای توجه بیشتر دولت و مجلس به این قشر و حل معضل بیکاری شان شروع می شد که شاید روزی این حرفها از شعار خارج شده و در عمل شاهد تحقق این آرزو باشیم.
دقایقی از حضور دانشجویان و معرفی و خوش آمد گویی به آنها توسط منشی هیات رئیسه نگذشته بود که «قاضی پور» نماینده ی فعال و همیشه در صحنه ی ارومیه در سکوها حاضر شده و ضمن خوش آمد گویی به مهمانان، روز دانشجو را به آنان تبریک گفته و دقایقی را در بین آنها ماندند و سپس به صحن برگشتند.
نکته ی جالب در خصوص این نماینده ی پرتلاش اینکه هر باری که در مجلس حضور یافتم یا از تلویزیون جلسات را رصد کردم شاهد نطق های این نماینده با آن لهجه ی شیرین آذریش بودم و امروز هم در چند نوبت نظرات و تذکرات خود را بیان نمود و مثل همیشه پایان بخش صحبت هایش ذکر کوبنده ی «یا ابالفضل» بود.
به هرحال پس از انتظاری طولانی، لایحه ی مناطق آزاد مهران و اردبیل در راس ساعت 45/9 صحن مطرح شد و مقرر شد که در ابتدا نظر کمیسیون اقتصادی قرائت شود که نماینده ی کمیسیون، با یادآوری حماسه های هشت ساله ی دفاع مقدس در استان ایلام و مهران، داشتن 425 کیلومتر مرز مشترک با عراق، تردد سالانه بیش از یک میلیون نفر از زائران اربعین از مرز مهران، محرومیت منطقه، اهمیت استراتژیک، موافقت دولت و... را از مزایای منطقه آزاد مهران و موافقت، با این لایحه بیان نمود.
منشی هیئت رئیسه، اسامی نمایندگان مخالف ( توکلی، کامران و حیدری) و موافقان (علی محمدی، ندیمی و پورموذن) را قرائت نمود که منتظر حضور موافق اول در جایگاه بودیم که ناگاه احمد توکلی برگه ی تذکر را بالا گرفته و لاریجانی دستور داد که میکروفن ایشان وصل و تذکرشان را بیان کنند.
با توجه به مواضعی که توکلی در روزهای قبل در خصوص مناطق آزاد گرفته بود و تماس هایی که با ایشان برقرار شده بود، حق داشتم که کمی نگران شوم که مباد...
ایشان سخنانشان را آغاز و توضیح دادند که براساس اصل 75 قانون اساسی اضافه کردن مناطق آزاد به لایحه برای دولت بار مالی ایجاد خواهد کرد و اینکه در لایحه بنویسند ایجاد منطقه آزاد برای دولت هزینه‌آور نیست مشکلی را حل نمی‌کند.
رئیس مجلس هم در پاسخ توضیح دادند که ایجاد مناطق آزاد مانند مهران و اردبیل که در لایحه دولت ذکر شده است، مشکلی از لحاظ اصل 75 قانون اساسی نخواهد داشت اما موارد دیگری که در کمیسیون اضافه شده است، باید موافقت دولت را در این زمینه اخذ کنند تا اشکال اصل 75 قانون اساسی به آن وارد نشود و شورای نگهبان نیز کل لایحه را رد نکند. بنابراین با توجه به مطرح شدن 4 لایحه در خصوص مناطق آزاد تجاری باید این لوایح تجمیع شده و موافقت دولت در خصوص ایجاد مناطق آزاد اخذ شود تا مشکل از بابت قانون اساسی در این رابطه ایجاد نشود.
در همین لحظه بود که بسیاری از نمایندگان با همهمه و هیاهو اطراف میز هیئت رئیسه را احاطه کرده و لاریجانی ضمن دعوت به آرامش پیشنهاد نمود که لوایح مناطق آزاد جهت تجمیع و رفع مشکلات قانونی به کمیسیون اقتصادی ارجاع داده شود و این پیشنهاد به رای گذاشته شد و آن چنان نمایندگان با سرعت خود را به پشت میزهایشان رساندند که تصور کردم احتمالاً مخالفت شدیدی با این پیشنهاد خواهد شد!!!!
رای گیری که حساس ترین و پراسترس ترین لحظه ای بود که می شد تصور کرد...
به هرحال رای گیری صورت گرفت:
حاضران: 202 نفر
موافقان: 159 نفر
مخالفان: 11 نفر
ممتنع: 6 نفر
و این چنین بود که لایحه به کمیسیون برگشت و تا دقایقی مات و مبهوت ماندم که یکباره چه اتفاقی افتاد و آینده ی مهران چه خواهد شد؟ باز هم انتظار؟
چرا باید مهران همچنان با سختی و مشقت و اضطراب دست و پنجه نرم کند؟ چرا با مهران مهربانی نشد و هزاران چرایی دیگری که در آن لحظه از ذهنم گذشت و دیگر انگیزه و توانی برای نشستن در هوای سرد و یخ زده ی بهارستان نداشتم و از مجلس خارج شدم.
با خود اندیشیدم به راستی توسعه و رونق ایلام و مهران همان اندازه که برای ما حساس و سرنوشت ساز بود برای دیگران هم بود؟ کسی به جوانان و تحصیل کرده های بی شمار ایلامی که چشم انتظار رونق اقتصادی و فرهنگی مهران هستند می اندیشد؟ آیا مهران فقط در همان چند هفته ای که میزبان زائران است، در کانون توجه قرار می گیرد؟ اندیشیدن به اینکه اتفاق امروز تا چه حد به نفع مهران بود؟ آیا مواضع چند وقت اخیر توکلی در خصوص مناطق آزاد ارتباط مستقیمی با طرح منطقه آزاد مهران در مجلس دارد؟ اصلاً دوباره عمر این مجلس به بررسی مجدد این طرح قد می دهد؟ خصوصاً که همین روزهاست لایحه ی بودجه به صحن بیاید و همه چیز را تحت تاثیر قرار دهد.
آیا مهرِ مهران سرانجام در دل بهارستان نشینان خواهد نشست؟ مهرانی که مهرش این روزها خیلی خوب در دل ایرانیان نشسته و هنوز هم زائران حسینی از خلوص و مهربانی مردمان دیارش شگفت زده اند.
به راستی حکمت این اتفاق چه بود؟ شاید هم قرار نبود پیروزی مهران به نام کسی سند بخورد. ولی هرچه هست مهران متعلق به همه است و اگر روزی اتفاق مبارکی برایش رقم بخورد همگی در آن سهیم خواهند بود، از شهدا و ایثارگران و مردمانی که 8 سال جانانه در برابر دشمن ایستادند تا پایدار بماند، تا آنها که آبادش کردند و از نو ساختند، از مردمان مهمان نوازی که مهرشان به دل همه نشست تا مسئولان و نمایندگانی که برای منطقه ی آزاد شدنش کوشیدند و از همه ی اهالی رسانه و قلم به دستانی که همواره از مهران نوشته و می نویسند تا مهران و توانمندی هایش را به همه بشناسانند. به راستی مهران را چه می شود؟
به امید آن روز باشکوه که بار دیگر این تیتر اشک شوق را بر گونه هایمان جاری کند: «مهران منطقه ی آزاد شد»
