مادر زادی، تو سری خور شماییم ؟!

مالک رضایی

بچۀ خود را نیز به همراه خود به مهمانی برده بود. اندکی مریض احوال بود و بر حسب عادتی مزمن ،گاهی قادر به کنترل آن بیماری خود در جمع نبود . لاجرم خطایی از او سر زد و صدایی بر خاست. ابتدا دستپاچه شد اما خیلی زود خود را یافت .با دو دست خود محکم بر سر طفل بینوا کوفت، یعنی اینکه :

«این بود ، من نبودم »

لحظاتی بعد، خطایی مشابه از مرد دیگری نیز سر زد ، چارۀ کار مشخص بود ، او هم بلافاصله بلند شد و محکم بر سر طفل مظلوم کوبید . صاحب بچه اعتراض کرد که ناجوانمرد، این بچۀ من است!

مرد با بی اعتنایی گفت :

«مگر نه اینکه او را برای کتک خوردن و گم کردن مسیر به اینجا آورده ای!؟»

سرنوشت آن طفل مظلوم و بینوا حکایت حال و روز ما مردم گشته است. هر کسی از راه می رسد یک تو سری میزند ، تو سرمان و منّتی هم می نهد که ضربه ای که آن یکی زده و رفته ، محکمتر بود تا می گوییم چرا حقوق نجومی گرفته ای ؟ چرا... مقاله و یادداشت هست که می ریزند رو سرمان ،حاکی از اینکه:

قبلا هم بوده است و چند برابرش هم بوده است .

کسی نیست بگوید آقا جان ، ما هم به همان سبب به وَعده ای دیگر رای دادیم که این رسم و عادت را بر چیند . مگر دعای شب و ورد سَحَر نخواندیم که کلیدش درِ قفلهایی را بگشاید و ریشۀ فساد را بخشکاند ، مگر نفرموده بود که نفس باد صبا، مشک فشان خواهد شد ، مگر ... ؟

آخر این چه وضعی است که اطرافیانی، باز همان خطا را مرتکب شوند و تا حرفی بزنیم ، قلم بدستان پر آوازه ای دو دستی بکوبند تو سرمان که شاکر باش. وضع قبلی از این بدتر بود .

آخر مگر ما، مادر زادی تو سری خور توجیهات شماییم جناب روشنفکر؟!

اما نه. اینطور نیست.

لطفا اندکی جدی باش . یک شوخی را نمی توان دو بار تکرار کرد و بر خاکستر ناامیدی مردم، همیشه نمی توان ، نخل امید خود کاشت و از هیجانات عمومی رد صلاحیت اصلاح طلبان ، برای همیشه نمی توان به نفع خود بهره برد و برای همیشه نمی توان صفدر حسینی ها را به عنوان خادمان دلسوز، در چشم و دل مردم جا داد و نور دیده اش را هم در لیست امید مردم کاشت و .... !

چه امیدی ؟ چه خیالی ؟

دست صادقانه ای لازم است تا از آستین اراده بدر آید.

در حالی که مشاورینی همسو، از دست نامرئی آدام اسمیت و رهایی اقتصاد از دام دولت و .... سخن می گویند مدیرانی هم از آن طرف از ضرورت دولتی ماندن شرکتهای «هفت من شیر ده» می گویند. و مردم در این وسط مانده اند که حرف کدامشان درست است و چارۀ کار چیست ؟

نکند اندک زمان باقیمانده از عمر دولت هم در انفعال به این مسائل سپری شود و در خرداد پیش رو به یکباره با جوابی از افکار عمومی مواجه شود که خانه خالی ماند و خوان بی آب و نان. آنچه ماند ، آش دهن سوزی نبود ،آن شب است، آری شبی بس هولناک ،لیک پشت تپه هم روزی نبود.

ای کاش قلم بدستانی که مرتبا جهت توجیه حقوق نجومی و رفو کردن آن، به قیاس با گذشته می پردازند و یادداشتها و مقالات خمیازه خیز و خواب آور ، بر سر و روی مردم می ریزند، این رویۀ اعتماد سوز خود را فرو نهند و راهکار اساسی به دولت نشان دهند .

از آن جوابات قیاسی و این توجیهات خیالی، چراغی برای دولت روشن نمی شود، بهتر است دولتمردان محترم نیز به آن تمجید ها و ستایشها دل نبندند و بدانند که سرخوشی آن تعریف و تمجیدها از جنس خوشی مردم نیست از جنسی دیگر است .

دلسوزانی که زبانشان ازهر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است، آنگونه نمی اندیشند.

خوب است بالش گرم از زیر سر تصمیم گیرندگان دولت بر داشته شود تا در ریشه کنی فساد اداری ،حقوق نجومی، پایین آوردن هزینۀ دولتی ، کاستن از وزن دولت ، بالا بردن نرخ بهره وری ، برقراری انضباط و شفافیت مالی و .... تصمیم جدی اتخاذ کنند .

افسوس که چنین هشدارهایی تا کنون ره به جایی نبرده است چرا که با منافع عده ای در تضاد است و عملا باید بدست کسانی اجرایی شود که کوچکترین اراده ای بر اجرای آن ندارند . و گرنه چه کسی بهتر از خود آنها می داند که ارزش کارشان اصلا معادل حقوقی نیست که در این آشفته بازار رکود و تنگنای معیشتی از مردم دریافت می دارند؟